Kunst in Moronia

De Moroniaanse (Nederlandse) kunst- en cultuurwereld is simpel en onbeduidend; tenminste, de huidige. Abstract expressionisme (is er ooit een onzinniger omschrijving geweest? Iets kan niet abstract zijn en enige vorm van expressie hebben!) voert nog steeds de boventoon en kinderachtigheid is troef. Amateurisme, ingeluid door Van Gogh, is hier bon ton, vandaar dat elke kwezel die een stuk hout, gevonden op straat, tentoonstelt, als het nieuwe kunstliche-wunderkind wordt binnengehaald. De rest van de dilettanten, fröbelaar en minkukels paradeert op podia, flanst derderangs muziek in elkaar of geeft onbegrijpbare lezingen. Hier een nieuwe kwelende volkspoëet, daar een speelfilm waar drie man en een paardekop naar gaan kijken.

Smeer alle musea in met stroop zegt Robotklauw, maar hij is de enige niet-gesubsidieerde kunstenaar in dit land. Ergo: hij verdient niets en is op sterven na dood. Hij heeft geen geld voor stroop. Robotklauw heeft nu bepaalt dat bij zijn dood al zijn werk moet worden vernietigd. Kunnen latere generaties op deze generatie gaan neerkijken vanwege het cultuurbarbarisme.

Moronia

Cultuur Vandaal heeft een nieuwe naam voor Nederland verzonnen; alhoewel, kan het nog duidelijker dan Laag (neder) Land? Laag-bij-de-grond Land.

De nieuwe naam zal niet het Polderland van Robotklauw zijn (dat zegt de buitenlanders niets). Het gaat worden:

MORONIA

 

 

 

 

 

 

 

 

Yellowism

Nieuwe stroming, of het werk van twee dwazen (of drie?)...

Vladimir Umanets die een Rothko signeerde, en zijn vrienden op het internet: http://www.thisisyellowism.com/



(C) van het plaatsen van deze kopie van dit manifest: Culture Vandhaal
(C) van Culture Vandahl, Culture Vandhaal, Cultuur Vandaal, en andere vormen: Robotklauw
(C) van Robotklauw, Robotklaw, en andere vormen: Studio:Zelf
(C) van Studio:Zelf: Studio:Zelf

De Middelmaat imiteert

De middelmatigen onder ons, de intellectueel niet hoogstaanden, de niet hoogvliegers, kennen allemaal het nummer Survival van gitaarbandje Muse. Het schijnt aan één stuk door voor de Olympische Spelen gedraaid te zijn, zou door de Muse(kanten) bedacht zijn met de Olympische Spelen in gedachten en zou over absolute toewijding en onversneden wilskracht om te winnen gaan.

Niets is minder waar. De middelmatige muzikanten van Muse zaten op de bank 'Doomsday Preppers' van Discovery Channel te kijken en schreven Survival over de knotsgekke malloten die denken dat de wereld binnenkort zal vergaan. Dat doemdenken leverde Muse inspiratie voor een nummertje dramatiek, zeker wanneer je dat koppelt aan de Laibach bombastiek die ze in Survival tentoon spreiden. Jawel, Laibach! Het gehele nummer komt zo uit de koker van de Ljubljana band, die zelf alles bij elkaar gestolen heeft.

Natuurlijk is er verschil tussen het edele jatwerk van Laibach en het schaamteloze geïmiteer van Muse. De laatsten zijn middelmatig, terwijl Laibach daar ver bovenuit stijgt. Verschil moet er nu eenmaal zijn.

Ziedaar dus het verschil tussen kunst en crap, Laibach en Muse. Tussen stelen en imiteren.
 

Artistisch vandaal

Das Parool bericht over de voortdurende sage van de vandaal die kunstenaar is:

 

De politie heeft maandagavond in het zuiden van Groot-Brittannië een man aangehouden die ervan wordt verdacht een belangrijk schilderij in het Londense museum Tate Modern te hebben beklad.

De verdachte, Vladimir Umanets, had eerder op de dag al toegegeven dat hij degene was die zondag met zwarte inkt had geschreven op een schilderij van de Amerikaanse schilder van Letse afkomst, Mark Rothko. 'Het was een artistiek statement', zei de 26-jarige man maandag. 'Het gaat erom de perceptie van dingen te veranderen voor het publiek.'

Het schilderij dat hij besmeurde, was Rothko's doek Black on Maroon uit 1958. Het is een van de iconen van het abstracte expressionisme, speciaal gemaakt voor een restaurant in New York. De schilder gebruikte destijds sombere kleuren, volgens sommigen omdat hij de eetlust wilde bederven van de gasten in het restaurant.
 

Ha! Ironie. Eetlust bedervende schilderkunst. Was het gehele 'abstract expressionisme' soms alleen maar bedoeld om de eetlust van de mensheid te bederven? Das dan gelukt. Missie geslaagd Rothko. En nu naar de vuilnisbelt met die rotzooi.

Rothko, de meesteroplichter, update

Hoe graag ik hier ook zou willen schrijven dat Rothko toegegeven heeft een oplichter te zijn, en geen kunstenmaker, helaas, het komt er niet van.

Wel interessant is, dat de vernieler van zijn werk afgelopen in het (of 'de'?) Tate, een artistiek statement heeft willen maken. Hoer A!

Was het wellicht Cultuur Vandaahl, die de grote ijzige Noordzee overstak en met volvarend beleid de abstracte meuk in Engelland aanviel? Helaas, ook al niet. Het betrof medestander van Vandaahl en Dadaist/Surrealist/Duchampist Vladimir Umanets.

Het Parool (is het 'de Het Parool'?):

De man die zondag een belangrijk schilderij besmeurde in het Londense museum Tate Modern, vindt zijn actie kunstzinnig. 'Het was een artistieke statement', zei de man maandag. 'Het gaat erom de perceptie van dingen te veranderen voor het publiek.'

Hij meent dat het zeer creatief is om de moderne kunst achter zich te laten.

De man, Vladimir Umanets, had met zwarte inkt geschreven op een schilderij van de Amerikaanse schilder van Letse afkomst Mark Rothko. Hij schreef 'VladimirUmanets'12, a potential piece of yellowism.' Met yellowisme bedoelt hij dat de context van kunstwerken al kunst is.

De dader zegt aanhanger te zijn van de Franse kunstenaar Marcel Duchamp (1887 - 1968). Die was de eerste die een gewoon voorwerp exposeerde als kunst, waaronder een urinoir.

Hij beseft dat de politie hem op enig moment komt arresteren, zei hij. Het schilderij dat hij besmeurde, was Rothko's doek Black on Maroon uit 1958. Het is een van de iconen van het abstracte expressionisme, speciaal gemaakt voor een restaurant in New York. De schilder gebruikte destijds sombere kleuren, volgens sommigen omdat hij de eetlust wilde bederven van de gasten in het restaurant.

Het museum in Londen gaat het schilderij herstellen.
 

Hoer A Umanets!
 

Rothko, de meesteroplichter

In het Parool het volgende bericht:

Een bezoeker heeft zondag in het populaire Londense Tate Modern museum een doek van de beroemde 20ste-eeuwse abstracte expressionist Mark Rothko beschadigd. Dat schrijft de krant Independent on Sunday.

Volgens een getuige stapte de man kalmpjes op het doek af, haalde hij een zwarte markeerstift tevoorschijn en krabbelde hij wat onderaan het schilderij. De man, een blanke twintiger, wist te ontkomen.

Het doek in kwestie is 'Black on Maroon' uit 1958. Het werk werd door de Russisch-Amerikaanse kunstenaar aan Tate geschonken. Het schilderij heeft een geschatte waarde van enkele tientallen miljoenen euro.

'Black on Maroon' maakte deel uit van een reeks die Rothko maakte in opdracht van het toen in het Seagram-gebouw in New York gevestigde Four Seasons Restaurant. Rothko voerde de opdracht uit, maar bedacht zich later, vermoedelijk omdat hij niet wilde dat zijn werken louter achtergrond zouden worden voor diners van rijke zakenlui.
 

En als je het doek ziet, bekruipt je het gevoel dat Rothko een meesteroplichter was, die argeloze 'kunstliefhebbers' het geld uit de zak wist te kloppen met niet meer dan enkele meters doek, wat bruine en zwarte verf en totaal geen talent voor kunst.