Een mooie uitspraak van een bevriend kunstenaar:
"Kunst laat zich niet dwingen, het zoekt zijn eigen weg."
-Ivo Westerlaken
woensdag 30 november 2011
zaterdag 5 november 2011
Wansmaak van het jaar
Uitgeroepen tot kunstenaar van het jaar: Ted Noten. Voor wie deze fröbelaar nog niet kent, denk aan plastic ringen met varkentjes erop of een wapen, of aan knaagdieren in perspex gegoten. Het heet design, of zelfs kunst te zijn, maar is gewoon amateuristische bagger. Noten heeft amper fantasie, maar een hoog knutselgehalte. Voeg daarbij een wansmaak voor plastic en alles wat onecht, leeg en oppervlakkig is, en daar komt dan Neerlands kunstenaar van het jaar te voorschijn.
Eerdere winnaars waren: Sam Drukker (2011), Ans Markus (2009/2010) en Corneille (2003). Bij de eerste krijg ik het idee dat zijn modellen onder de smeer, het bloed en de olie zitten. Het is bedrukkend en neerslachtig werk van een eenzijdige misantropische tekenaar, welke zijn vak geleerd lijkt te hebben van een Teleaccursus 'Hoe leer ik tekenen (met echte modellen)'.
Ans Markus is al net zo'n eenzijdig geval. Hoewel ik in de begindagen van Markus nog enige bewondering voor haar techniek kon opbrengen (het onderwerp vond ik toen al te eenzijdig) wist Markus gaande de jaren zichzelf alleen maar te herhalen. Haar complete oeuvre bestaat dan ook uit een tiental schilderijen, tot in het oneindige herhaald. Debet aan haar artisticiteit is waarschijnlijk haar gepenseelde kop, als je die elke dag in de spiegel moet opmaken verleer je enige spontaniteit. Creatief behoort ze tot de visagistes, maar dan op doek.
Corneille, wat valt er nog over te zeggen? Wat komt spontaan in mij op: troep, bagger, rotzooi. Tja, misschien is hij gewoon een kinderlijk mannetje en vandaar dan die kindertekeningen. Ik heb er eigenlijk geen goed woord voor over. Het enige wat ik er nog van wil zeggen is: 'Als je niet kan tekenen, doe het dan ook niet.'
De enige echte Nederlandse kunstenaar van het jaar had Karel Thole moeten zijn, maar die vluchtte ooit naar het buitenland. Gelijk had hij.
Eerdere winnaars waren: Sam Drukker (2011), Ans Markus (2009/2010) en Corneille (2003). Bij de eerste krijg ik het idee dat zijn modellen onder de smeer, het bloed en de olie zitten. Het is bedrukkend en neerslachtig werk van een eenzijdige misantropische tekenaar, welke zijn vak geleerd lijkt te hebben van een Teleaccursus 'Hoe leer ik tekenen (met echte modellen)'.
Ans Markus is al net zo'n eenzijdig geval. Hoewel ik in de begindagen van Markus nog enige bewondering voor haar techniek kon opbrengen (het onderwerp vond ik toen al te eenzijdig) wist Markus gaande de jaren zichzelf alleen maar te herhalen. Haar complete oeuvre bestaat dan ook uit een tiental schilderijen, tot in het oneindige herhaald. Debet aan haar artisticiteit is waarschijnlijk haar gepenseelde kop, als je die elke dag in de spiegel moet opmaken verleer je enige spontaniteit. Creatief behoort ze tot de visagistes, maar dan op doek.
Corneille, wat valt er nog over te zeggen? Wat komt spontaan in mij op: troep, bagger, rotzooi. Tja, misschien is hij gewoon een kinderlijk mannetje en vandaar dan die kindertekeningen. Ik heb er eigenlijk geen goed woord voor over. Het enige wat ik er nog van wil zeggen is: 'Als je niet kan tekenen, doe het dan ook niet.'
De enige echte Nederlandse kunstenaar van het jaar had Karel Thole moeten zijn, maar die vluchtte ooit naar het buitenland. Gelijk had hij.
Abonneren op:
Posts (Atom)