Waar ging het mis? Met de Nazi’s die entartete Kunst benoemden? Kunst die zij niet in hun ideologische plaatje vonden passen. Net na de Tweede Wereldoorlog meenden Nederlandse kunstkenners, uit afschuw over de Duitse voorliefde voor realistische kunst en mogelijk omdat de Nederlandse kunstwereld net belazerd was door de realistische vervalser Vermeegeren die een Vermeer op onbehouwen wijze nabootste en voor echt aan zogenaamde kenners wist te slijten, dat realisme uit den boze was. Mogelijk uit deze rancune keerde de Nederlandse kunstelite zich af van realistische kunst en begon de verering van abstracte meuk. De Kooning en Karel Appel werden tot halfgoden in de vaderlandse kunst en hoewel ze daarbuiten bekend waren viel hen niet de loutering ten deel die zij hier kregen. Het buitenland ging gewoon door met zowel realistische kunstenaars, als abstracte te prijzen en tentoon te stellen. Zo niet hier. Willink was maar een rare snuiter en werd alleen maar gedoogd. Andere realisten weken uit naar het buitenland of zochten ander werk, vaak als omslagschilder. Ikzelf was eind jaren ’70 begin ’80 aan mijn carrière als kunstenaar begonnen, maar ondervond al snel dat de Nederlandse wateren troebel waren. Mijn kunst heette geen kunst te zijn, want was niet abstract of volkomen onnavolgbaar voor galeriehouders. Het was een surreëel aandoend realisme wat hier volkomen onbekend bleek te zijn, maar in het buitenland hoogtij vierde. Ik herinner mij daarnaast discussies in galeries waar de galeriehouder ervan overtuigd was dat Dalí een roze en blauwe periode had doorgemaakt, terwijl iedereen weet (of moet weten) dat dit Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso was. Een andere keer vroeg een galeriefiguur mij wat ik wilde vragen voor een olieverfschilderij waar ik een jaar aan gewerkt had. Aangezien dit schilderij het enige was dat ik dat jaar vervaardigd had en het nogal groot was, zei ik “een jaarsalaris, 25.000 gulden dus”. En dan was ik nog bescheiden. Vreemd genoeg werd ik onder hoongelach de galerie uitgestuurd, terwijl dit bedragen zijn die volkomen normaal zijn in de hedendaagse kunstwereld. Tegen zoveel domheid kon ik niet op en uiteindelijk heb ik mij ook walgend van de bekrompen Nederlandse kunstwereld afgewend. En hoewel ook Nederland nu volstaat en volhangt met maniëristische meuk, een blik op de realistische kunst op het internet leert dat wat ik dertig jaar geleden maakte, nu geheel bon ton is en als grootse kunst beschouwd wordt.
Ik dank de gedegenereerde cultuurbarbaren in Nederland voor het vergallen van mijn kunstzinnige leven. Ik dank hen nederig en spuug op hun lelijke smoelen. Culture Vandahl zal jullie één voor één opjagen en afslachten, zover dat nog zinvol en mogelijk is, mogelijk zijn jullie zielloze groteske zombies, zuigend en lavend aan het maniërisme, afgunstig op hen die een levend brein hebben en fantasievolle media creëren. Mogelijk is afslachten gechargeerd: ga in de goot liggen, rol om, en sterf. Doe het zelf. Mijn entartete Kunst is terug, met wrake!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten