Mijn Leven in de Duisternis vol Schaduwen

Ja, ja. Die Vandahl! Dat is me er eentje. Met 'Brown Book' uit de speakers. Wordt zo'n dag vol wazig zonlicht nog veel waziger. Dan maar wat African Head Charge, 'My Life in a Hole in the Ground'. Geïnspireerd door 'My Life in the Bush of Ghosts' geven deze twee laatste titels mij eenzelfde impressie: die van een wereld waarin de protagonist, de actor, als eenzame verschoppeling dwaalt in een wereld vol geesten. Onbegrepen, onbemind. 'Dat is nu juist wat ik ook voor gevoel heb', zei Vandahl tegen zichzelf, terwijl hij over zichzelf nadacht. Ik zie de wereld om mij heen als een grijze massa vol schaduwen. Het is een ondoordringbaar volume aan weerzinwekkendheid, gekenmerkt door middelmatige en schreeuwerige types, die zo nu en dan in mijn blikveld opdoemen. Uit hun wezenloze blikken en oppervlakkige gedachten maak ik weinig meer op dan leegte en dierlijke verlangens. Het ontbreken van intellect vervuld mij met weerzin én angst; deze creaturen zijn gevaarlijk, zowel fysiek als psychisch.

Soms dringt er een sprankel licht door in mijn duisternis: dan zie ik een fraai kunstwerk, hoor ik een mooie melodie, bespeur ik lekker eten, ontwaar ik fraaie vormen en de belofte aan ware geneugten. Maar al te vaak is het van korte duur en overstemt een doffe basdreun of de geveinsde emoties van soul- en jazzmuziek mijn gehoor. Dan vervagen de kleuren van de fraaie kunstwerken en wordt de drab der maniërisme weer zichtbaar: ik blijk in een museum te staan. Terwijl buiten de ellende die Amy Winehouse is uit iemands speakers knalt blijk ik binnen naar afgrijselijke meuk op een muur te staren. Het heet kunst te zijn, maar ontbeert enige kunde en diepzinnigheid. Mijn neus bespeurt het museumrestaurant vol laffe broodjes, stinkend cafetariavoedsel en sloten koffie - melanges!! Weg is mijn ideale wereld, terug is de duisternis vol schaduwen.