De kunstwereld is verdorven. Moderne kunst is bankroet. Kunst is geen kunde meer, maar een maniertje. Ronduit belachelijke meuk als een pindakaasvloer of een met was opgewreven stukje vloer, een aantal potten, kindertekeningen op karton, etc. vinden gretig aftrek bij museumdirecteuren die daar duizenden euro’s voor neerleggen. Maar het is incest, psychologisch afval, sociologische rioolkunst. Kunst is tegenwoordig ondernemerschap én netwerken. Het heeft niets meer met een kunde te maken, niets meer met esthetische uitingen of diepzinnige gevoelens. De meeste hedendaagse kunst is oppervlakkig, gekunsteld, middelmatig en al helemaal niet mooi te noemen. Robotklauw heeft al jaren genoeg van maniëristische kunst en is bezig aan een kruistocht tégen deze vlakke kunst. Dit resulteerde al in het project ‘Een Les Kunstgeschiedenis voor Kinderen in 10 minuten’, gehouden in museum Boijmans in 2009, waarbij Robotklauw een groep kinderen in 10 minuten liet zien wat er voor vreselijk middelmatigs door de eeuwen geproduceerd is door kunstenaars en waarbij werd stilgestaan bij het werk van Salvador Dali, de enige kunstenaar die de moeite van het aankijken nog een beetje waard is. Verder werd Robotklauw meerdere malen op de vingers getikt door suppoosten als hij weer eens met zijn vingers aan zogenaamde kunstwerken zat en is hij al daarom enkele malen uit galeries en musea verwijderd. Ook fotografeerde hij al enkele malen expres niet de kunst in musea, maar de vloer en de ruimte er omheen. Deze foto’s zullen t.z.t. geëxposeerd worden, als daar ruimte en geld voor beschikbaar worden gesteld. De voorlopige titel is: ‘…die Nooit Was’. Dan heeft robotklauw tot vervelens toe schilderijen met zijn flitser op zijn mobiele telefoon staan bewerken. Dit tot ongenoegen van suppoosten, maar het was elke maal expres, hoewel hij steeds beweerde van niet. Dit heet hij ‘Het Vandahliseren van de Openbare Culturele Ruimte’. De bedoeling hierachter is om maniëristische kunst sneller te laten verouderen, zodat ze even waardeloos wordt als dat ze al is.
Robotklauw heeft ook besloten om een nieuwe naam te geven aan deze en soortgelijke projecten. Belangrijk hieraan is, dat conservatoren en kunstcritici met terugwerkende kracht de naam ‘Culture Vandahl’ invullen, waar ze eerst over ‘Robotklauw’ schreven. Robotklauw beseft dat dit een hele opgave zal zijn, maar hij neemt aan dat de meeste conservatoren en kunstcritici, ondanks hun belachelijk lage opleidingen, de taal machtig genoeg zijn om dit kunststukje te volvoeren. Mochten ze in gebreke blijven, of voelen zulk één belangrijke opdracht niet aan te kunnen, dan dienen ze zich tot Robotklauw te wenden voor een persoonlijke cursus (á 500,-Euro per uur), ‘hoe verander ik van Robotklauw in een Culture Vandahl’.
Mogelijke andere naamsveranderingen zijn in de toekomst niet uitgesloten.
Ten slotte: Robotklauw, alias Culture Vandahl, gaat door met zijn eenmansacties tegen maniëristische kunst. Hij zal telkenmale, na afloop, verslag doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten